Policija RS-a se pretvorila u Srpsku pravoslavnu crkvu
„Policijska uprava Banjaluka je Rješenje donijela nakon analize svih bezbjednosnih aspekata i okolnosti ovog javnog skupa, imajući u vidu da je proteklih dana u vezi sa ovim javnim skupom bilo mnogo negativnih reakcija, kao i operativne informacije da se građani od strane pojedinaca javno pozivaju na masovno okupljanje u cilju sprečavanja održavanja ovog javnog skupa“
„Policijski službenici Policijske uprave Banjaluka su nakon izvršenih operativnih provjera i prikupljenih obavještenja u vezi sa održavanjem fudbalske utakmice 14. kola Premijer lige Bosne i Hercegovine koja će se održati dana 12. novembra 2023. godine na Gradskom stadionu u Banja Luci između Fudbalskog kluba Borac iz Banja Luke i Fudbalskog kluba Željezničar iz Sarajeva donijeli bezbjednosnu procjenu da bi na navedenom događaju moglo doći do ugrožavanja bezbjednosti gostujućih navijača“
„Policijska uprava Banjaluka donijela je rješenje o zabrani ovog javnog okupljanja u vremenskom periodu od 17.30 časova do 1.00 čas, u skladu sa Zakonom o opštem upravnom postupku i Zakonom o javnom okupljanju. Rješenje je doneseno nakon analize svih bezbjednosnih aspekata i okolnosti ovog javnog okupljanja, te je procijenjeno da postoji realna mogućnost da na istom može doći do većeg ugrožavanja ljudi i imovine. Imajući u vidu da je proteklih dana u vezi s ovim javnim okupljanjem bilo mnogo negativnih reakcija i da je upućen niz prijetnji organizatoru i učesnicima ovog okupljanja“
Prvo saopštenje se odnosi na zabranu održavanja skupa Socijaldemokratske partije BiH povodom godišnjice održavanja ZAVNOBiH-a u jednom banjalučkom hotelu. Druga objava se tiče fudbalskog gostovanja Željezničara u Banjaluci, a protiv te odluke su bili i navijači Borca, Lešinari. Treće saopštenje se odnosi na okupljanje LGBT osoba u zatvorenom prostoru kako bi održali jedan panel i pogledali dokumentarni film o Paradi ponosa u Sarajevu.
Sve tri zabrane su se desile u periodu od marta do novembra 2023. godine.
Nameće se logično pitanje: koji će nam kurac policija Republike Srpske, ako ne može da obezbjedi red i mir na teritoriji koja je pod njenom nadležnošću i zaštiti osnovno ljudsko pravo, a to je pravo na mirno okupljanje?
Policija Republike Srpske se pretvorila u ideološko-vjersku ustanovu, tačnije u Srpsku pravoslavnu crkvu (FOTO: Žurnal)
Naravno, nije policija Republike Srpske baš tako bespomoćna kako sebe u ovim saopštenjima želi da prikaže. Sjetimo se samo 9. januara, Dana Republike Srpske, i policijskog kurčenja sa oklopnim vozilima, crvenim beretkama, konjima, maskirnim uniformama, cijevima raznih dužina i pjevanjem neke od domaćih turbo-patriotskih pjesama. Sjetimo se samo snajperista na krovovima Istočnog Sarajeva kada se organizovao miting podrške Miloradu Dodiku na entitetskoj liniji.
U čemu je onda problem?
Pa problem je što sve tri spomenute odložene manifestacije nisu ideološki kompatibilne sa vrijednostima koje vlasti u Republici Srpskoj promovišu u posljednje vrijeme. Jednostavno rečeno, policija Republike Srpske neće da gubi vrijeme, troši ljudske i materijalne resurse, kao i dnevnice, na LGBT gluposti, kretene koji se sjećaju i slave ZAVNOBiH i tamo neke sarajevske manijake.
Policija Republike Srpske potpuno ignoriše član 5. Zakona o policiji i unutrašnjim poslovima koji kaže da su njihovi poslovi, a to je pored ostalog:
1) zaštita ustavnog poretka od nasilnog ugrožavanja i promjena, te bezbjednost Republike Srpske u skladu sa zakonom
2) zaštita života i lična bezbjednost
3) ljudska prava i slobode
15) pravo na javno okupljanje građana u skladu sa zakonom
Policija Republike Srpske se pretvorila u ideološko-vjersku ustanovu, tačnije u Srpsku pravoslavnu crkvu, sa svojim vrijednostima i ako se kojim slučajem ne uklapate u te vrijednosti onda nema šta da tražite ne samo u javnom, nego i u privatnom prostoru.
Posebno je interesantan strah policije Republike Srpske od „negativnih reakcija“ i spremnost da se tim negativnim „reaktičarima“ izađe u susret tako što će se zabraniti skup. Negativne reakcije, naime, skoro uvijek dolaze od desničarsko patriotskih „nevladinih organizacija“ kojima duševnu bol, nemir i strepnju nanosi sve što je lijevo, liberalno, federalno i građansko u Bosni i Hercegovini i Republici Srpskoj. Dodamo li tu i strah od razaranje srpske kulture i identiteta, onda taj strah možeš sjeći nožem.
I gle čuda, isti bol, nemir i strepnju, od sveg lijevog, liberalnog, federalnog i građanskog u Bosni i Hercegovini i Republici Srpskoj, ima i Milorad Dodik.
Republika Srpska se, dakle, polako pretvara u pravoslavni Iran, a vlasti daju sve od sebe da postanemo sadašnja Rusija. Naravno, pošto je Republika Srpska bolji dio Bosne i Hercegovine i teži prema Evropskoj uniji, sve se radi po zakonu, koji se u Narodnoj skupštini štancaju dok kažeš Putin.
Lupiga.Com
Naslovna fotografija: screenshot/YouTube
@Bosnae, "identitetska" pitanja pripadnosti i vjere su vāsda bīla zasebna/privatna stvar svakoga pojedinca/pojedinice. znam za primjer jednoga mladoga hṙvatskoga sṙbina rođenoga u sjeverozapadnoj hṙvatskoj, s obïju roditeljskih stranā sṙbina svetosavca/pravoslavca, koji je po svojoj volji i odluci prëšaô u americi na protestantizam i ondje se oženiô američskom mulatkinjom također protestantk(inj)om, po otcu bošnjakinjom "muhamedanske vjere", dočim po materi afro-haićanskom (rimo)katolkinjom, koja je ujedno i potomkinja danas skoro izumṙloga/e maloga/e obćinstva/zajednice afro-poljakā na haitiju, nastalih u dobu napoleonovih ratovā okolo karibā. kada su poljski vojnici u francuzskima redovima nakon poraza odlučili ostati na haitiju, ondje se potom oženivši mjestnima afro-haićankama, ter tako u amerikama oblikovavši jedinstvenu afro-poljsko-karibsku mulatsku malu "koloniju". nu, taj hṙvatski sṙbin protestantskoga kṙščanskoga obreda svejedno sebe smatra hṙvatom, dočim njegova žena sebe smatra amerikankom. drugi sličan poviestni primjer balkanu půno bliži, tiče se osmanskima turcima vazalne čṙne gore, ter na balkanu najveće tṙžnice/tṙga/bazara afričskima robovima u današnjem ulcinju. na kojem su tursko-arabski gusari/pirati prodavali zarobljene podsaharskoafričske čṙnce s prostora današnjega sjevernoga i južnoga sudana. tako je okolo ulcinja nastala mala afro-čṙnogorska "kolonija"/naseôbina robovā za tursko-albansko-čṙnogorsku/sṙbsku "gospodu" u ulcinju. postupno su se ti afričski robovi pomiešali s mjestnima albancima/arbanasima, turcima i čṙnogorcima/sṙbima, ter tako "pomulatili". s povlačenjem turakā s balkana, veći (muhamedanski) dïô tieh afro-čṙnogoracā je krenuô s njima dalje u albaniju i tursku, dočim manji (pravoslavni i rimokatoličski) je ostaô u ulcinju i okolici, ter se je postupno stopiô s većinom. zadnji potomci tieh afro-čṙnogoracā danas žive u sṙbiji i smatraju se sṙbima, dočim su u čṙnoj gori podpůnoma nestali. ostale su lje poviestne slike i uspomene. isto tako znam za slučaje brojnih "muhamedanskih" bošnjakā u "diaspori"/izseljenstvu, koji se redovno druže i slažu s prijateljima/drugovima/tovarišima "hṙvatima" i "sṙbima". kada god' se među njima "obrećem" malo "zakafenišemo" i "popritčamo". primjetno je i razvidno da se među visokoobrazovanima/visokoškolovanima bosanskohercegovačskima sṙbima (posebno u bosanskom dielu) postupno būdi sviest o pripadnosti i bošnjačstvu, pak s toga ni ne čudi nedavna želja pojedinih bosanskohercegovačskih sṙbā u banjoj luci da i kralju tvṙ(d/t)ku I ondje pod(v)ignu spomenik. vjerojatno će i pojava "bošnjačskih pravoslavacā" u būdućnosti postati češća i vidljivïja. dakako, poviestno gledano, brojni pravoslavci (gṙčskoga, albanskoga/arbanasskoga i russkoga porekla) u BiH-u, nisu bīli sṙbi, ni vlasi, niti "svetosavci". inače, sām kralj tvṙ(d/t)ko I u sebi spaja/objedinjuje izvornu staru "bosanskohercegovačsku", starosṙbsku i starohṙvatsku rodnu/obiteljsku/porodičnu sastavnicu, ali ne gledē na to ostaje veliki srjednjevjekovni izključivo bosanski/bosanskohercegovačski/"bošnjačski" kralj.